Parafia erygowana była prawdopodobnie pod koniec XIV w., choć według tradycji, kościół parafialny pod wezwaniem św. Jakuba zbudowano w 1402 r. Był to kościół murowany, orientowany, zbudowany w stylu gotyckim, usytuowany na starym wzniesieniu, zapewne wczesnośredniowiecznym grodzisku. Około 1545 r. restaurował go Erazm Kretkowski, kasztelan brzeski, uposażył go natomiast biskup płocki Samuel Maciejowski herbu Ciołek. Na podstawie wizytacji z 1781 r. wiadomo, że wyposażony był w cztery ołtarze. Świątynia poddawana była kolejnym remontom w latach: 1821, 1900-1903 przez ks. Stanisława Dembińskiego oraz ponownie w 1956 r.
Kościół jest gotycki, orientowany, na stromym wzniesieniu, które mogło być wczesnośredniowiecznym grodziskiem; murowany z cegły o układzie gotyckim, otynkowany. Prezbiterium dwuprzęsłowe, zamknięte trójbocznie, z nową zakrystią. W nawie sklepienie pozorne o łuku odcinkowym z XVIII-XIX w. Okna zamknięte półkoliście. Dwa portale gotyckie, ostrołukowe: do zakrystii i od strony nawy południowej. Chór muzyczny z przełomu XVIII i XIX w. Szczyt między prezbiterium a nawą trójkątny, zwieńczony sygnaturką.
Na uwagę zasługuje ołtarz główny klasycystyczny z I połowy XIX w. z barokowym obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem z sukienką z XVIII w., z kilkoma srebrnymi plakietami wotywnymi, oraz rokokowa chrzcielnica z II połowy XVIII w. i ambona z XVIII-XIX w. W świątyni znajduję się drewniana figura św. Jakuba Apostoła. W 1897 r. wystawiono organy, pierwotnie o 8 głosach, obecnie 4-głosowe, z fabryki Wacława Przybyłowicza. Wielki ołtarz konsekrował biskup sufragan płocki Henryk Piotr Kossowski herbu Dołęga w 1888 r. Ołtarze boczne poświęcone Matce Bożej Nieustającej Pomocy z obrazem sprowadzonym z Rzymu i św. Franciszkiem, a drugi: z Sercem Jezusowym i św. Józefem. Ponadto na ścianach obrazy św. Klemensa i św. Jakuba Apostoła.
Na wzniesieniu sąsiadującym ze wzgórzem kościelnym dzwonnica, wzniesiona w I połowie XIX w., po 1945 r. umocniona betonową ławą, klasycystyczna, murowana cegły, otynkowana, na podmurówce z kamieni polnych.
Na początku okupacji, 28 października 1939 r., został aresztowany ks. proboszcz Ludwik Tokarczuk, następie osadzony w Rypinie, Oborach i Grudziądzu. Jako człowiek niezdolny do pracy i chory nie trafił do obozu, a wrócił do parafii w charakterze rezydenta. W czasie II wojny światowej po aresztowaniu przez Niemców księży z dekanatu rypińskiego od października 1939 r. duszpasterzował w Radzikach i Płonnem wyznaczony przez biskupa gdańskiego Karola Marię Spletta ks. I. Ptaszyński.
W ostatnich latach trwa renowacja świątyni.
Proboszcz